Nelikvidnost je nedostatak tekućih (likvidnih) sredstava. Treba je razlikovati od insolventnosti. Insolventno je poduzeće koje duguje više nego ima i potražuje, ne može dobiti nove kredite, pa ne udovoljava obavezama. Nelikvidno je poduzeće koje potražuje više nego što duguje, ali ne uspijeva naplatiti potraživanja, pa nema tekućih sredstava. Nelikvidnost se u širim društvenim razmjerima pojavljuje kada su neki od glavnih činilaca insolventni i ne plaćaju, izazivajući lanac nelikvidnosti u svojih vjerovnika.
To se najčešće događa kad država kroz dulje razdoblje troši više nego zarađuje, kao u Rimu cara Dioklecijana, u doba prve velike nelikvidnosti, i u Francuskoj Louisa XVI, likvidiranoga giljotinom. U Hrvatskoj je država - koja i dalje kao poslodavac drži u rukama više od polovice društvenoga brutoproizvoda - potrošnju veću od zarade pokrivala sve većim zaduživanjem u inozemstvu, a sada sve dulje odgađa plaćanja, čime je u nelikvidnost utjerala i mnoge privatnike. Država se davno odrekla obaveze plaćanja u roku od 15 dana (čime je, uz avaliranje mjenica, nelikvidnost suzbijana u SFRJ). Odbija i direktivu EU o sprečavanju kašnjenja plaćanja u komercijalnim transakcijama.
Država krije podatke, pa Fina više ne objavljuje podatke o likvidnosti i solventnosti, jer su nevjerodostojni. Neki veliki sustavi koriste nelikvidnost za ucjenjivanje i dobavljača i uposlenika. Za sve to sankcije se odgađaju u nedogled, zbog nedjelotvorne sudbene vlasti, pa tužbe nemaju smisla.
Sve to zajedno se u kolektivnom imaginariju obuhvaća pojmom nelikvidnosti, iako ga u zbilji daleko nadilazi, zalazeći u područja privrednog i političkog kriminala.